Het hardhouten ‘kunstwerk’ van Westkapelle
De duintrap van Valkenisse is geen architectonisch hoogstandje, daarvoor moeten we een stukje verderop zijn in Westkapelle. Begin april werd hier een hardhouten kunstwerk opgeleverd. In de hang naar gemakzucht van de badgast 2.0 leidt deze trap in vergelijking met ‘Valkenisse’ als een rode loper naar het plaatselijke paviljoen waar vast een koel glas bier staat te wachten. Als een slang kronkelt-ie door het duin. Zonder zandkorrel in je slipper kun je Beachclub Zuiderduin binnenstappen. ,,Daar is bewust voor gekozen”, vertelt mededirecteur Ronald van Hese van Van Hese Infra over de trap die tot de ingang loopt.
Het bouwwerk aan de Bucksweg in Westkapelle is niet zomaar een trap. ,,Een standaard, houten trap is snel versleten. Daarom hebben we aan de gemeente Veere gevraagd of we mee mochten denken over een nieuwe”, vertelt Van Hese. ,,Deze is gemaakt van honderd procent circulair tropisch hardhout, geleverd uit eigen zagerij. Het hout halen we overal vandaan om opnieuw te kunnen gebruiken. We zijn er vier tot zes weken mee bezig geweest om ’m te maken.” Volgens Van Hese moet de trap minstens twintig jaar meegaan. ,,Dit wordt de standaardoplossing voor andere trappen die we nog moeten vervangen. Deze is erg duurzaam.”
De kruin van Domburg
De Hoge Hil in Domburg zou je zomaar een kameleon kunnen noemen, want wat is-ie in de loop der jaren vaak van gedaante veranderd. Ook de lucht is hier een kleurenpalet, schilders wanen zich hier in een winkel vol snoepgoed. Donderwolken kunnen binnen een paar minuten verdreven worden door een waterig zonnetje en vice versa. Vroeger voelde het voor menigeen als een monsterlijke klim over stenen die schots en scheef lagen, maar dat is er sinds een grote renovatie jaren terug wel een beetje af. De scheve klinkers zijn vervangen door beton, waardoor de kruin van Domburg een stuk makkelijker te nemen is.
Het hoogste punt van de noordkust van Walcheren is van liefst drie kanten te beklimmen. Kies je voor de zwaarste optie, vanaf de parkeerplaats, dan sta je na negentig treden op de top. Het oneindige uitzicht werkt als een magneet op toeristen. Telefoontjes worden hier dagelijks honderden keren omhoog gehouden om het Zeeuwse licht in een flits te vangen. Maar ook voor de Domburgers zelf is ‘den ogen ilt’ een vast onderdeel van het dagelijkse ommetje. In 1862 deed koning Willem III hetzelfde op een zondag in mei, hij wilde het Zeeuwse licht wel eens met eigen ogen aanschouwen. Of er toen al een trap lag, vertelt het verhaal niet. De laatste jaren is de Hoge Hil vooral bekend van de Kustmarathon. Elke deelnemer weet dat hier, zo net na het 30-km-punt, de marathon pas echt begint. Een geluk voor de wandelaars en hardlopers is dat ze ’m van de korte kant beklimmen, goed voor slechts 41 treden. Daarna gaat het in vliegende vaart, voor zover nog mogelijk, 61 treden naar beneden richting Westkapelle om in de laatste kilometers het licht uit de ogen te lopen.
Nieuwe smoel Zeeuws-Vlaamse kust
In Zeeuws-Vlaanderen zoeken ze het niet in de hoogte, maar in de breedte. Op een donderdagmiddag in april wordt in Groede, bij de plaatselijke Strandcamping, de laatste hand gelegd aan de breedste duintrap van Zeeland. Bijna zomerklaar is-ie, dit betonnen gevaar van zes meter breed, twee keer de omvang van de vorige. Eddy Deprez brengt nog maar eens een kistje helmgras naar Will Meulenberg om de entree naar het strand verder aan te kleden. Samen met Hidde Faas planten ze 2000 stekken helmgras langs de nieuwe duintrap, die bestaat uit vier delen en drie plateaus om op adem te komen. In totaal goed voor zo’n vijftig treden. Ook in Cadzand-Bad zijn plannen voor een nieuwe duintrap aan Boulevard de Wielingen. De strandopgangen bij Nieuwvliet, bij de paviljoens Groede aan Zee en Woest17 worden de komende jaren flink vernieuwd. Die waren onnoemelijk steil. Dat gebeurt in het kader van het omvangrijke Masterplan Nieuwvliet, dat het kustgebied een nieuwe smoel geeft.
De monumentjes van Westenschouwen
Nergens in Nederland ligt er een rotonde zo dicht bij het strand als in Westenschouwen. Tot ver buiten Zeeland is deze weg, ook wel het einde van de wereld genoemd, bekend. Wie een fraai zicht wil hebben op de Stormvloedkering moet immers hier zijn. Joop en Janny Huijsdens uit Zwijndrecht zitten te genieten van het voorjaarszonnetje in het duin. Het uitzicht kan hen wel bekoren, een ansichtkaart is hier zo gemaakt. Het echtpaar heeft geluk deze middag, want het bankje waarop ze zitten is geliefd en continu bezet. Niet alleen om te genieten van het uitzicht, maar ook voor een moment van bezinning, terwijl de wind hier continu je haren blijft strelen.
Om hen heen is de dood niet ver weg. Overal hangen bordjes en foto’s, aangebracht ter herinnering aan een dierbare die hier ongetwijfeld ook graag kwam. Vele dagjesmensen nemen even een kijkje om de woorden van afscheid te lezen. Af en toe valt er een traan op de klinkers. Hoe mooi en goed ook bedoeld, niet iedereen is er even blij mee. Het zijn immers niet alleen de
in memoria die opvallen, ook verlepte rozen en rouwkransen blijven achter. ,,Dat hoeft voor ons niet zo”, laat het echtpaar uit Zwijndrecht weten.
Maar genoeg over de monumentjes. De trap richting vrijheid is vooral functioneel. Niet te stijl, niet te lang, maar gewoon zonder al te veel poespas van A naar B. Net zoals ze dik honderd jaar geleden hier ook al deden.
Bron: PZC
.079743a7e937aec7473d159e86cf96622483.jpg)